Deze week was het weer volop in het nieuws.

We moeten Appen verbieden op de Fiets. En meteen ontstond een levendige discussie over de technologische mogelijkheden, het hoe en de handhaving. Want, ja, hoe zie je het verschil tussen een navigerende en een Appende fietser? En wat is eigenlijk Appen? En heeft de politie het niet al druk genoeg? Én ga zo maar door.

Maar de belangrijkste vraag werd niet gesteld: waarom Appt iedereen op de fiets? Waarom is de roep van technologie zo sterk? En waarom vertoont vrijwel iedereen een milde vorm van OCS (Obsessief Compulsieve Stoornis)? Misschien ligt het antwoord wel in Addiction by Design het fantastische boek van Natasha Dow Schüll waarin ze tussen de fruitautomaten van Las Vegas op zoek gaat naar de psychologie van de verslavende relatie tussen Mens en Machine. Gebruikers worden heel bewust verslaafd gemaakt aan (digitale) fruitautomaten. En misschien maakt de smartphone en de App technologie wel gebruik van de Lessons Learned.

Neem, nu Hooked, het boek van Nir Eyal waarin hij uitlegt dat alles wat mensen doen voor 40% een gewoonte is én dat het dus van groot belang is om die gewoontes te vormen (wat een soort van eufemisme is voor verslaving). Zijn model is Trigger – Action – Reward – Investment.

En bij Apps werkt dat als volgt:

Zorg voor een externe Trigger (bijv. de melding je bent getagged in een foto) en koppel die aan een interne trigger (in dit geval angst om iets te missen). Angst is een goede trigger, maar eenzaamheid en verveling werken ook goed.
Zorg dat de actie die de trigger oproept zo eenvoudig mogelijk is. Dus, een smartphone die altijd in je zak zit, en waar je met één swipe naar kunt kijken.
Zorg voor een variabele beloning. De hersens worden het meest gestimuleerd als je nog niet weet wat de beloning is (ik heb een berichtje maar ik weet nog niet wat), en daarna zorg je voor een beloning die varieert. Soms is het een beloning van de Stam (Tribe) – een comment, like, nieuwe volger. Soms een beloning van de jacht (Hunt) – een nieuwe interessante tweet/filmpje en soms een beloning van de zelf (je hebt iets goed gedaan, een level gehaald bij Candy Crush),
En tenslotte investment. Hoe meer geld je in een fruitautomaat hebt gegooid, hoe meer je denkt dat je kans op een prijs toeneemt. Hoe meer content je hebt gemaakt, vrienden of followers je hebt, hoe moeilijker het is om de App te verlaten.

En waarom doen Tech Bedrijven dat? Omdat ze graag willen dat je zoveel mogelijk tijd doorbrengt op hun platform. De kijkcijfers van de Apps, zeg maar. Meer tijd is meer advertenties, is meer data, is betere advertenties, etc… Dus het is helemaal niet zo onwaarschijnlijk dat  de ontwerpers van de App HUN waarden centraal stellen en niet die van JOU. Wij denken dat we onze eigen keuzes maken, maar ik ben wel eens bang dat ze hebben uitgevogeld hoe ze ons moeten bespelen. Kijk maar eens hoe succesvol ze zijn.

We Appen zelfs op de fiets.

En misschien is het dus wel zo dat het verbieden van App op de telefoon symptoombestrijding is én dat het werkelijke probleem de manier is waarop onze Apps ontworpen worden. Dat betekent dat we het probleem bij de bron moeten aanpakken. Ten eerste moeten we begrijpen dat die Apps met onze gevoelens spelen (zeg maar, net als dat we begrijpen dat een keukenverkoper niet altijd meteen zijn finale bod op tafel legt). En als tweede moeten we Apps eisen die al hun intelligentie gebruiken om ONZE waarden centraal te stellen.

Bijvoorbeeld:

Technologie die met zijn sensoren (bestek, borden, kinderstemmen) hoort dat ik aan het eten ben, en alleen berichten doorlaat die ik heb geprofileerd als heel urgent.
Technologie die herkent (GPS, mijn heart rate variability) dat ik aan het autorijden ben, en vervolgens mijn berichten blokkeert.

Wij consumenten moeten dat toch kunnen regelen. We hebben McDonalds ook zover gekregen dat ze salades verkopen en we betalen ook graag wat meer voor organisch of biologisch eten. En roken hebben we ook aan banden gelegd. Maar het begint dus bij ons. Dus in plaats van onze energie te stoppen in een verbod op Appen op de fiets (en, als het mogelijk was, intelligente camerasystemen die dat controleren) moeten we terug naar de bron. Betere Apps, dat moeten we hebben.

Want laten we eerlijk zijn, technologie die eerst de gewoontes van onze kinderen vormt en ze vervolgens constant roept en afleidt, terwijl ze met een fiets, onbeschermd, midden in druk verkeer zitten. Dat is geen technologie die het beste met ons voor heeft!

Wil je meer lezen over verslaving aan de smartphone, lees dan de long read hier.